P-9830 2021, video, 4K, 25 fps, 05’10”, stereo. This fragment 1′
Time is in the eye of the beholder.
P-9830: a short animated film around Port number 9830 at the Maasvlakte, Rotterdam.
The natural and technological landscape in the Rotterdam port area meet in a scouring way and that phenomenon is captured with a glass camera eye. A slightly more literal eye than usual in this analogy because the glass lens is hollow, hand-blown, with the peculiarity that it only functions as a lens when it is filled with water. The water in the lens is extracted from the channel and the sea on the spot. Small contaminants from the water are thus indirectly recorded as pollution particles that float through the water lens, just like the strings that everyone sometimes sees floating in front of his or her eye. The Dutch water landscape is photographed through the water from the landscape in front of us.
The camera is a DIY digital model with an old flatbed scanner as a light-sensitive plate. This produces miraculous time-space deformations, for example on the rotor blades of the windmills. These are not retrofitted filters, but deformations that take place inside the camera. Time proves to be all the more elastic.
In addition, a game is played with the photographic image of the material world and its classical elements: water, earth, air and fire.
Despite the corona crisis prevailing at the time of the shooting, the harbour appears to be an enormous living entity, a robot or a Leviathan with its own pulse of life.
The project is made possible thanks to funding from: Mondriaanfund, National Glassmuseum, Stokroos Foundation, CBK Rotterdam center for visual arts, Dutch Film Fund.
P-9830 had its premiere at the 50th edition of International Film Festival Rotterdam IFFR 2021 Summer edition
Making of p-9830 Maasvlakte
Het natuurlijke en technologische landschap komen in het Rotterdamse havengebied op een schurende manier samen en dat gegeven is in deze film vastgelegd met een glazen cameraoog. Een iets letterlijker oog dan gewoonlijk in deze analogie want de glazen lens is hol, handgeblazen, met de eigenaardigheid dat deze pas als lens gaat functioneren op het moment dat ze gevuld wordt met water. Het water in de lens is uit de vaargeul en de zee ter plekke gewonnen. Kleine verontreinigingen uit het water komen zo indirect in de opname terecht door de vervuilingsdeeltjes die door de waterlens zweven, net als de sliertjes die iedereen wel eens voor zijn of haar oog ziet zweven. Het Nederlandse waterlandschap gefotografeerd dóór het water uit het voorliggende landschap. De toegepaste opnametechniek is net zo hybride als het onderwerp zelf.
De camera is een DIY -zelf gefabriceerd dus- digitaal model met een oude flatbedscanner als gevoelige plaat. Dat levert wonderlijke tijd-ruimte vervormingen op, let bijvoorbeeld op de rotorbladen van de windmolens. Dit zijn geen achteraf toegepaste filters, maar deformaties die plaatsvinden ín de camera. Tijd blijkt eens te meer elastisch.
Daarnaast wordt een spel gespeeld met de fotografische afbeelding van de materiële wereld en haar klassieke elementen: water, aarde, lucht en vuur.
Ondanks de ten tijde van de opnamen heersende corona-crisis lijkt de haven een enorme levende entiteit, een robot of een Leviathan met een eigen levenspuls.
Dit project is mede mogelijk gemaakt door: Mondriaanfonds, Nationaal Glasmuseum, Stichting Stokroos, Nederlands Film Fonds, CBK Rotterdam (PPR werktitel Roadblock).
